Ze sporym zdziwieniem odczytałem SMS od studenta, mającego za około 2 godziny przyjść na zajęcia:
„Idziesz na angielski?”
Ciekawość wzięła jednak górę i odpisałem lakonicznie:
„Waham się.”
Po chwili otrzymałem kolejną wiadomość:
„Ch**, ja idę. W sali 2 mamy?”
Podobno nadawcy pomyliły się numery do dwóch podobnie się nazywających osób.
I pomyśleć, jak wiele tracą moi koledzy i koleżanki, którzy nie podają numeru telefonu uczniom i studentom.
Tag: telefon
Roaming krajowy w Play
Nie będzie to typowy temat dla mojego bloga, ale wśród moich stałych czytelników jest kilku geeków komputerowo – komórkowych, więc postanowiłem się podzielić pewną ciekawostką dotyczącą zasięgu telefonii komórkowej.
Najmłodsza sieć telefonii komórkowej w Polsce, znana pod nazwą handlową Play, ma siłą rzeczy znacznie mniej BTS-ów, czyli nadajników, aniżeli inne duże sieci – Era, Orange i Plus. W związku z tym, aby użytkownicy Play mogli się posługiwać swoimi telefonami na terenie całej Polski, także tam, gdzie nie dociera zasięg nadajników rodzimej sieci, Play podpisał umowę roaminu krajowego z Polkomtelem, operatorem sieci Plus, i użytkownicy Play, którzy znajdą się poza zasięgiem swojej sieci, korzystają z nadajników Plusa.
W moim mieszkaniu, położonym 16 km od granic administracyjnych Krakowa, doszło niedawno do ciekawej sytuacji. Sygnał Plusa ma problemy z przenikaniem w głąb mieszkania, więc dla komfortu rozmowy najlepiej rozmawiać w oknie albo wyjść na balkon. Era od dość dawna ma mocny sygnał, najbliższy nadajnik tego operatora widać z jednego z okien, ale jest to sygnał najniższej częstotliwości, nadający się jedynie do prowadzenia rozmów głosowych i SMS-owania, a tego akurat nie robię zbyt dużo. Od jesieni ubiegłego roku po jednej stronie mieszkania jest sygnał 3G w sieci Orange, z drugiej strony bloku Orange też jest, tyle że starszej generacji. Za to od kilku dni jestem w zasięgu Play, w tym także zasięgu trzeciej generacji.
Ciekawe, czy operatorzy Play i Plus nie mogliby się jakoś dogadać, aby nie tylko użytkownicy Play mogli korzystać z nadajników Plusa, gdy znajdą się poza zasięgiem swojej sieci, ale by umowa ta działała w obie strony? Gdy ją podpisywano, nikomu chyba nie przyszło do głowy, że będą takie miejsca, gdzie Play ma zasięg 3G, a Plus nie ma praktycznie wcale.
Bez okazania skruchy
Telefony komórkowe w szkole to zjawisko, które z niezrozumiałych względów urasta czasem do rangi problemu i przez to temat telefonów powraca stale na tym blogu. A przecież komórki bywają kłopotliwe w sytuacjach pozaszkolnych, w klasie zaś mogą się okazać pomocne dydaktycznie, mobilizują do nauki uczniów, a nawet mogą dyscyplinować nauczycieli. W ogóle kwestia telefonów to jakiś niedorzeczny, wyimaginowany dylemat.
Moja znajoma padła ostatnio ofiarą ostracyzmu ze strony koleżanek w pracy, dla których niezwykle bulwersujący okazał się fakt, że zna ona numery telefonów jakichś uczniów i jest się w stanie z nimi porozumieć w godzinach popołudniowych. Słyszałem już o różnych przypadkach – są nauczyciele, którzy strzegą numerów swoich komórek niczym własnej nerki i nikomu – poza najbliższą rodziną – ich nie podają. Znam kogoś, kto nie podaje swojego numeru nawet znajomym, z którymi planuje wypad na wspólną imprezę z tańcami i alkoholem. Są uczniowie, którzy nie chcą, by numer ich komórki znał wychowawca. Ale powyższy przypadek był dla mnie zupełnie niezrozumiały, bo oto znajoma okazała się czarną owcą, gdyż była w stanie skontaktować się w pilnej sprawie z uczniami, co miało stanowić dowód na jej spoufalanie się z nimi. Załatwiła coś, na czym wszystkim zależało, ale nie byli w stanie tego załatwić. Zamiast okazać jej wdzięczność, koledzy i koleżanki potępili ją, ponieważ zdarzyło jej się dostać SMS-em życzenia na dzień nauczyciela czy na święta i zapisała numer, z którego przyszły.
W tej sytuacji muszę się przyznać, że jestem o wiele gorszy od mojej znajomej. Nie lubię używać wiadomości tekstowych, ale rozumiem, że – pewnie z przyczyn ekonomicznych – jest to popularna forma komunikacji wśród młodzieży, więc zwykle odpisuję na otrzymane SMS-y. Najczęściej są to pytania o to, jaką należy przynieść następnego dnia książkę, co i na kiedy jest zadane albo prośby, by nie wpisywać komuś nieobecności, bo zaraz będzie, tylko autobus mu się spóźnił. Ostatnio zdarzyło mi się pytanie o rozkład jazdy busa, a sporadycznie dostaję wiadomości, których tematyka nie nadaje się do cytowania publicznie. Znam numery komórek wielu uczniów, w tym prawie wszystkich w trzeciej i czwartej mechanika. W drugich klasach znam wprawdzie tylko kilka numerów telefonów, ale za to paru panów z tych klas chodzi ze mną po wyimaginowanych niczym problemy z komórkami górach, gdzie zabijamy trolle i gobliny. Mam nadzieję, że za jakiś czas nasze dzisiejsze szkolne problemy z telefonami staną się dla przyszłych uczniów i nauczycieli zupełnie niepojęte, a walka z potworami z gier fabularnych będzie im się wydawała o wiele bardziej celowa niż tępienie zminiaturyzowanych urządzeń komputerowych wysokiej klasy służących do komunikacji, pracy, zabawy i nauki.