Historia z życia, a trochę jakby z piekła rodem.
W wynajętym laboratorium komputerowym kilka osób zarządza pracą kilkudziesięciu kolejnych i musi w związku z tym wprowadzić pewne dane przez internet. Niestety, próba zalogowania się na zdalnym serwerze kończy się takim komunikatem:
W tej sytuacji gorączkowo odpalane są kolejne komputery, każdy z nich – za sprawą swojego wieku i deficytu pamięci RAM – uruchamia się przez kilka minut, a następnie na każdym z nich oczom coraz bardziej zdesperowanych współpracowników pokazuje się ten sam komunikat.
Po ponad dwóch godzinach rozpaczliwego resetowania komputerów i ponownych prób logowania, zostaje podjęta kosztowna decyzja: telefonicznie wezwany zostaje dyżurujący mimo weekendu informatyk, aby przywrócił dostęp do internetu na chociaż jednym komputerze.
Problem oczywiście nie był tak skomplikowany, jak go w nerwach i pośpiechu postrzegano. Uważne czytanie ze zrozumieniem komunikatów na ekranie powinno było bardzo szybko doprowadzić do wykonania dwóch kolejnych kroków i sprawa załatwiona.
Powtarzam tę historię czasem studentom informatyki na I stopniu, gdy widzę, że niektórzy z nich studiują tak trochę pod przymusem, nie próbują znaleźć sobie miejsca i specjalności, nie szukają inspiracji i sposobów na osobisty rozwój. Bywa, że motywująco działają na nich przykłady karier i sukcesów robionych przez studentów ze starszych lat, z drugiego stopnia, albo absolwentów. A bywa, że trzeba postraszyć, że jeśli nadal będą sobie stawiać poprzeczkę tak nisko i jeśli nadal zadowalać ich będzie zaliczanie na styk tego, co określone jest warunkami zaliczenia poszczególnych przedmiotów, ale nie będą się starali podążać własnymi ścieżkami i szukać dla siebie czegoś, co będzie ich wyróżniać na tle tłumu, wylądują w supporcie i będą chodzić na interwencje do ludzi, którym komputer nie działa, bo zapomnieli go włączyć do kontaktu.